MIJN GEBOORTEVERHALEN
Démi - 27 mei 2014
Op 41w ging ik opnieuw naar de gynaecoloog. Het besluit was dat ik dat ik diezelfde avond nog ging ingeleid worden. Ik was super enthousiast, ging naar huis, maakte alles klaar en wachtte op Dylan.
Om 19u mochten we binnen komen. Infuus, monitor, en heel regelmatig onderzoek. Oh, en ik mocht me niet verleggen, want dan kon de monitor niet meer deftig zijn werk doen. Op de monitor zag ik wel dat ik weeën kreeg, maar ik voelde ze niet. We moesten afwachten en het zag er dus niet naar uit dat ze diezelfde dag nog zou komen.
Om 2u ‘s nachts, voelde ik opeens allemaal water langs m’n benen lopen. Ik ging naar het toilet, want ik dacht dat ik geplast had. Je kent het wel, zo hoogzwanger en niks meer kunnen ophouden. Nu ja, zo erg als dit had ik het ook nog niet gehad. Hoogstens een paar druppels.
Vroedvrouw kwam mij controleren en terwijl ze de controle deed, liep al het water over haar handen. Het was dus mijn vruchtwater. 1000x heb ik mij geëxcuseerd tijdens het onderzoek.
De weeën maakten niet echt vordering en om 11u ‘s morgens hebben ze dan een epidurale gestoken. Vrijwel onmiddellijk daarna had ik een bloeddruk val. Met Aquarius en mijn benen in de lucht was het opgelost.
Mede door het idee dat ze dachten dat ik mezelf tegen hield om opening te krijgen. Om 19u had ik nog steeds maar 3cm en besloten ze een keizersnede te doen. Om eerlijk te zijn was ik toen gewoon blij dat ik overal vanaf was. 41w zwanger en continue stil moeten liggen op een ziekenhuisbed.
Ik werd klaargemaakt en kort daarna mocht Dylan binnenkomen. Ik voelde heel wat getrek en geduw en om 19u42 hoorde ik ze huilen. Ze werd onderzocht en ingepakt. Toen kreeg ik Démi voor het eerst te zien, wat was ze mooi! Haar gezicht werd tegen het mijne aangeduwd, net genoeg zodat ik haar een kusje kon geven. Daarna ging ze samen met de vroedvrouw en Dylan naar boven voor het wegen, meten en kleertjes aandoen. Mij moesten ze nog dichtnaaien en daarna moest ik nog op recovery tot ik mijn benen weer goed kon bewegen. Na dik 1,5-2u kwamen ze mij EIN-DE-LIJK halen en kon ik naar mijn ventje en mijn baby. Ik heb ze onmiddellijk bij mij gepakt en niet meer gelost.
Toch was het heel vreemd. Ik had niet het gevoel dat ik een kind op de wereld had gezet, alsof ze niet van mij was. Ze zouden ze niet moeten proberen wegpakken, maar toch ontbrak er iets..
Ligt het aan dat ik ze zo lang niet gezien heb? Ligt het aan mij? Faalt mijn lichaam én faal ik zelf?
Ze is in ieder geval wondermooi. Ons kleine Démi. ♥️
Fenne - 29 februari 2016
Zondagochtend rond 10uur hoor ik dat Démi wakker wordt. Normaal gaat Dylan dan kijken, maar hij lag zo goed te slapen dat ik besloot haar te gaan halen. Ik deed de deur open en zag haar tutje op de grond liggen. Ik raapte het op, gaf het haar en tilde haar toen uit bed. Opeens voelde ik wat in mijn onderbroek lopen. Ja lap, in mijn broek geplast... 😅 Ik ging snel naar toilet. Daar merkte ik al snel dat het geen urine was. Het was helemaal kleurloos en de geur kan ik het best beschrijven als de geur van sperma. Dylan lag nog te slapen, maar stond al snel bij mij toen ik riep "Schat, ik denk dat mijn water gebroken is!". Na wat bewegen en opzoeken op Google, merkte ik dat er geen vruchtwater meer kwam. Had ik dan toch in mijn broek geplast? 😳
Ik heb dan maar de vroedvrouw gebeld en ze vond de geur van sperma een vreemde beschrijving tenzij we de avond ervoor seks gehad hadden en dat was niet het geval. Ze raadde aan van toch eens langs het ziekenhuis te gaan voor de zekerheid en wenste mij alvast succes. Dus ik begon rustig mijn valies te maken, want die was helemaal nog niet klaargezet. We hebben dan allemaal nog een douche genomen en rond 12uur zijn we dan richting ziekenhuis vertrokken. Ik kwam toe, moest eventjes aan de monitor, kreeg een vaginaal onderzoek waaruit bleek dat de baby nog heel hoog zat en ik 1cm opening had en daarna deden ze een test om te kijken of het weldegelijk vruchtwater was. Ja hoor, 2 streepjes verschenen. In al die tijd had ik dus ook geen vruchtwater meer verloren en al snel kwamen ze tot de conclusie dat ik een hoge vliesscheur had en laat dat nu net de slechtste en rotste manier zijn om mee te beginnen... Binnen de 24uur moest ik in arbeid zien te raken.
Omdat het zondag was, was er een andere gyn van wacht dan de gyn waar ik bij ging voor de consultaties. Ze bespraken het eventjes en rond 14uur mocht ik weer naar huis, maar ik moest rond 19-20uur terug binnen zijn, want ze wouden mij wel in het ziekenhuis voor de nacht.
We zijn dan nog snel naar de winkel geweest, hebben wat gegeten. Ik heb wat trappen gelopen, gehopt op mijn yogabal en rondgelopen.
'S avonds hebben we dan spaghetti gegeten, heb ik nog gebeld naar mijn mama en papa zodat ze niet meer zouden bellen die avond en dus ook niet zouden weten dat ik zoiezo ging bevallen binnen dan en 1 dag en toen vertrokken we alweer richting ziekenhuis.
Daar aangekomen was er nog steeds geen vordering. Geen weeën, niet meer opening en ook nog niet ingedaald. Rond 21uur ging Dylan naar huis met Démi en vanaf toen stond ik er alleen voor. Dat was denk ik de moeilijkste nacht ooit. Wetende dat ik dan nog maar een kleine 12uur de tijd had om in arbeid te gaan en er niemand voor mij was om mij daar te steunen. Bijna heel de nacht heb ik rondgelopen en trappen gedaan tot ik echt niet meer kon. Voor ik ging slapen nog eens aan de monitor en ik merkte toen wel echt de harde buiken. De monitor gaf ook mooi de beweging aan die ik wou zien, maar niet regelmatig.
Daarna probeerde ik eventjes te slapen zodat ik er de dag erna weer vol tegen kon. Ik dacht dat ik mijn energie nog wel nodig zou hebben voor het persen en de uren weeën die ik nog zou moeten doorkomen. Toen ik rond 3uur weer wakker werd, voelde ik niks meer van de harde buiken. Ook op de monitor was te zien dat alles was stilgevallen op enkele, meer regelmatigere weeën na. Om 4uur begon ik weer rond te wandelen en trappen te doen. Dylan sliep toen nog. Ik voelde me zo slecht dat ik ben gaan slapen en niet gewoon ben doorgegaan, maar ik was zo moe. Rond 7uur opnieuw even aan de monitor en toen lag alles echt stil. Er was niks meer te zien en ook niet te voelen. Ik had nog steeds 1cm opening en de baby lag nog steeds enorm hoog.
Ze hebben dan overleg gepleegd met mijn gyn en kwamen me toen het slechte nieuws brengen; ze wou een keizersnede doen.. En dan nog slechter nieuws: ik heb een lichte latex allergie en moest dus als eerste binnen in de ok. Binnen een half uur, dus rond 8uur, half 9 als ik het me nog goed herinner. Dylan sliep nog steeds en ik begon helemaal te panikeren. Toen ik hem belde, zei hij dat hij hem eerst ging douchen en dan ging komen. Ik was zo bang dat hij niet op tijd zou komen en ik er helemaal alleen door zou moeten. Ik belde mijn mama om te komen, zodat zij op Démi kon letten terwijl ze mij gingen opereren. In de tijd dat ik gebeld had en mama er was, waren ze mij komen zeggen dat mijn keizersnede gepland stond om 10h. Als er dan al iemand was geweest, kon ik nog steeds naar de spoed ok. Oef, Dylan ging dus toch op tijd zijn! Mama kwam toe en ik was zo blij dat er iemand was. Ik was nog steeds zo overstuur van de beslissing dat het opnieuw een keizersnede zou worden. Maar ik wou Dylan. Hij was de enige die ik op die moment echt nodig had.
Ik raakte geïrriteerd door alles wat mijn mama zei of deed en ik was zo blij toen Dylan eindelijk toekwam!
Om half 10 moest ik naar beneden en gingen ze mij klaarmaken. Ze zeiden dat ik moest kalmeren, want dat alles dan veel makkelijker zou gaan dan als ik m'n lichaam opspan. Zij hadden makkelijk praten, dacht ik.
Eens ik beneden kwam, stond er al een verpleger klaar die mij alles uitlegde. Ik had het al meegemaakt, maar het was wel fijn dat hij mij een beetje rustig wou krijgen. Nadat alles was klaargezet kwam de anesthesist voor de epiderale.
Tranen met tuiten heb ik gehuild, vanaf ze me zeiden dat ik een keizersnede zou krijgen tot bij de epiderale. Toen ze prikten voor de verdoving, trok ik weg omdat ik schrok. Op zich geen probleem, zolang ik het maar niet deed bij de epiderale. Hij begon de epiderale te steken en ik begon te knijpen in de hand van de verpleger en zei voortdurend sorry, omdat ik zo hard kneep. Ik hoorde en voelde het knarsen en duwen. De epiderale bleek niet goed te zitten, dus moest hij opnieuw prikken en de epiderale opnieuw steken. Na een tijdje zat alles dus op zijn plaats en mijn benen werden al snel zwaar. Ik werd op het bed gelegd en alles werd verder klaargemaakt.
Ik werd enorm misselijk en draaierig. Ik viel helemaal weg en toen ik wakker werd, begon ik over te geven. Eens alles eruit was, zag ik de wereld opeens een pak helderder.
Eindelijk mocht Dylan binnenkomen en bij mij komen zitten! Ze begonnen eraan, zonder dat ik door had dat ze bezig waren. Op een bepaald moment zei ik zelfs "ik ruik verbrand vlees." en kreeg als antwoord "denk maar aan iets anders.” De gyn vernoemde nog dat ze echt wel erg hoog zat en opeens voelde ik een enorme druk. De doeken gingen naar beneden en ik kon meekijken...
29 februari om 10uur27, daar was ze dan.
Fenne werd geboren, afgedroogd, gecontroleerd en huid op huid bij mij gelegd. Fantastisch gevoel!
Ze had hele goede longen, want mevrouw huilde vanaf ze geboren werd tot ze uiteindelijk de ok uit ging.
Ik vond het heerlijk om haar van dichtbij te leren kennen en haar vast te houden.
De tijd stond stil.
Toen ze begonnen met het dichtnaaien, voelde ik de steken die zetten en ik kon mijn voeten alweer bewegen. De verdoving begon uit te werken, dus ik moest bij krijgen. Daar lag ik dan, helemaal open met Fenne op mijn borst en te wachten op de anesthesist.
Toen die toekwam, gaf hij een spuitje en kort daarna begon ik alweer weg te draaien. Ik vroeg of Dylan Fenne wou overnemen, want het voelde niet veilig zo. Vanaf toen weet ik even niks meer.
Daarna herinner ik mij nog dat ik overal jeuk had en er een man was die me voortdurend afleidde en dat vond ik wel lief.
Eens ik dichtgenaaid was, mocht ik naar recovery. Daar belden ze naar materniteit en Dylan en Fenne kwamen naar mij.
Al snel mocht ik naar de kamer, want ik kon alweer mijn voeten bewegen ed.
Ik kwam toe op materniteit en Fenne lag al te drinken. Mijn mama stond op de gang met Démi en toen ik toekwam op de kamer, wou Démi ook drinken. Iedereen keek vol bewondering en ik vond het geweldig; 2 kindjes aan de borst.
Ik kijk terug op mijn bevalling, met een vooral positieve blik. Alles is zo anders verlopen dan bij Démi en daar ben ik echt heel blij om.
En vooral: Ik ben trots op mezelf, omdat ik 2 prachtige kinderen op de wereld heb gezet.
Yenthl - 22 mei 2019
Woensdag om 10u moesten we binnen gaan en om 13u stonden we gepland voor de keizersnede. De dag zelf verliep vrij stressy, maar toch ook wel mooi. Het besef dat ik te weinig had genoten van deze zwangerschap kwam wel serieus binnen. De meisjes vertrokken naar school en wij richting ziekenhuis. Daar toegekomen was er een enorm lieve vroedvrouw die helemaal achter mijn geboorteplan stond en mee de OK in zou gaan. Dat alleen luchtte al enorm op. Ze kwam regelmatig kijken in de uren dat we daar lagen. Aan de monitor waren wat harde buiken aanwezig, maar dat was allicht ook wel wat de stress.
Ze deed haar best om mij gerust te stellen en alles goed uit te leggen.
Uiteindelijk was het 12u50 dat ze binnen kwamen en zeiden: “‘T is tijd, je mag meekomen.” En dus vertrokken we samen richting OK. De lieve vroedvrouw ging mee met Dylan terug naar de kamer en toen kwam er toch wat paniek. Het was tijd voor de ruggenprik... zonder Dylan... zonder de lieve vroedvrouw...
eens in de OK ben ik recht gaan zitten op de operatietafel, omdat ik anders echt heel ongemakkelijk lag. Er waren 2 vroedvrouwen aanwezig en 1 stagiaire.
Dat meisje heeft mij continue bezig gehouden, vragen gesteld over stomme dingen, maar het hielp mij wel enorm. De twee andere liepen grotendeels rond als kip zonder kop omdat de Anesthesist nergens te bespeuren was. Mijn gyn kwam binnen en was ook gefrustreerd. Uiteindelijk telefoon dat de ene anesthesist niet kon komen, dat er miscommunicatie was, blablabla, dus er kwam opeens een vrouw binnen terwijl (op voorhand, op gesprek) mijn een bepaalde anesthesist was “beloofd” die ik al had gezien, zodat ik me wat gerust voelde. Dat plan viel dus al helemaal in het water, waardoor mijn gyn nog lastiger werd. Lastig omdat mij iets beloofd werd en daar dan achteraf geen rekening mee gehouden werd. Bon, ik moest mij voorover buigen en toen opnieuw even een aanval van paniek. Vroedvrouw 1 hield mijn schouders vast en ik vroeg of iemand mij een hand wou geven, waarop ik het antwoord kreeg: “seg mevrouw, u bent toch geen klein kind meer he?!”
Euhm oké... terwijl ik stil huilde gingen ze verder met de epidurale. My worst nightmare: opnieuw moeten prikken.
Eerst werkte de verdoving niet genoeg, dus terug eruit en bijverdoven. Uiteindelijk hebben ze 3x moeten herprikken dat ik weet. Eens ze zat, was er wat paniek in de zaal. Ik deed een enorme bloeddrukval, waardoor ik bijna mijn bewustzijn verloor. Ik werd langs alle kanten wakker geschud en ik hoorde heel de tijd “Mevrouw, bij ons blijven, wakker blijven.” Maar toen ik hoorde “Meneer mag nog niet binnen komen, nee.” Was de paniek in mijn hoofd weer volledig terug. Ik wou Dylan, asap. Ik voelde mij helemaal niet comfortabel en ik wou hem gewoon bij mij, maar ik kon niks zeggen. Het enige dat ik kon mompelen was “ik wil slapen...”.
De cocktail van medicatie die ze hadden ingespoten begon te werken. Ik werd me steeds weer bewuster van alles en Dylan mocht binnen. Die kwam onmiddellijk bij mijn hoofd zitten en begon over mijn hoofd te wrijven als geruststelling. Vanaf toen kon ik mij volledig overgeven aan alles en genieten. De lieve vroedvrouw van op de kamer was ook toegekomen en ik voelde mij al veel gerustgestelder.
Ik hoorde ergens zeggen dat ze begonnen waren en ik dacht nog “dat ruikt hier alsof ik gebbq’t word.”
Alles was vrij vergroeid en moeilijk los te krijgen, dus het was een mix van trekken en duwen. Alsof ze met al die vroedvrouwen samen op mij gingen liggen. Niet aan te raden ;).
Om 13u43 is ze geboren en werd ze snel onderzocht en op mijn borst gelegd. Er vlogen vele “proficiat’s” in het rond, maar eigenlijk was ik me van heel weinig bewust, behalve van dat klein wondertje op mijn borst. Yenthl heeft bij mij gelegen tot ze klaar waren met dichtnaaien en dan zijn ze met Dylan en haar naar boven gegaan om kleertjes aan te doen en te wegen en meten.
Eens deftig op recovery kwamen ze dan terug. Kleine Yenthl, 3,280kg en 52cm. Onze vroegst geborene, smalste en langste baby.
Nu voel ik me helemaal gelukkig en compleet. Ons gezinnetje is af. De meisjes zijn helemaal gek van hun kleine zus en ik kan alleen maar vol bewondering genieten van mijn 3 meisjes.
Hoe het fysiek gaat is misschien wat anders. Ik voel me helemaal bont en blauw en het steekplaatsje van de ruggenprik blijft wat lekken. Ze houden alles dus wat extra in de gaten.
Maar ik ben wel al vrij mobiel.
Dat was het dan, denk ik. Ik vergeet waarschijnlijk nog heel wat dingen, maar dat is oké. Mijn wolkje is roze, mijn hartje gevuld met liefde.
Ons gezinnetje is nu compleet, met een schattige kers op onze taart, Yenthl. 🍒